Vanuit Camp Shonga vertrekken we naar Swaziland. We zijn voorbereid op minimaal een uur oponthoud aan de grens, maar dat valt reuze mee: de 4 loketten met evenzoveel stempels worden binnen 10 minuten gepasseerd. We rijden Swaziland binnen, het bergachtige landschap doet Zwitsers aan, maar daar houdt elke overeenkomst ook op. Er loopt vee langs en op de weg, dus het is opletten geblazen en we moeten soms vol in de remmen. Wie ook langs de weg lopen zijn honderden kinderen op weg van school naar huis, kilometers in schooluniform onder de brandende zon en voorbijgeraasd door auto's. De wegen zijn goed,koning Mswati III heeft de infrastructuur en het onderwijs kennelijk goed op orde in zijn land.

De TomTom wijkt al vlug af van de papieren routebeschrijving en dat wreekt zich uiteindelijk als we onze bestemming naderen. We worden over een "weg" gestuurd die wederom een aanslag doet op de bodemplaat van onze Toyota doordat deze een paar keer in onzachte aanraking komt met het wegdek. Als de TomTom ons dan ook nog over het terrein van Cultural Centre Swaziland wil sturen, waar wij door de bewaker vriendelijk worden verzocht om te keren, snoeren wij TomTom de mond. Uiteindelijk bereiken we op eigen kracht onze lodge, midden in het Milwane Sanctuary natuurreservaat.

Op weg naar de receptie blijkt dat we niet de enige Nederlanders zijn. Er is een reisgezelschap van zo'n 30 landgenoten die de verdere middag en avond nadrukkelijk hun stempel drukken op de sfeer in het camp, niet echt waar wij naar op zoek zijn8.000 km van huis...

De volgende ochtend staan we, net zoals op de 2 voorgaande dagen, weer om 5 uur op, nu voor een ochtendwandeling van 2 uur met ranger Richard door het natuurgebied waarin het camp ligt. Na het Kruger-geweld van de afgelopen dagen is dit wat rustiger, maar het blijft heerlijk om in het ochtendgloren door de mooie natuur te lopen en veel dieren te spotten. Het toetje komt eigenlijk pas bij het ontbijt, als in de naastgelegen waterplas een krokodil ligt te zonnebaden en af en toe zijn bek wijd openspert, goed voor een paar mooie foto's. Na nog een cappuccino betekent dit ook meteen het einde van ons 1-daagse verblijf in het camp en maken we ons klaar voor de reis naar Hluhluwe (spreek uit "sjloe-sjloe-ie").

Onderweg naar de zuidgrens verandert het landschap niet, eigenlijk is het 1 grote lintbewouwing. De huizen zijn klein, soms rondavels, maar vaak ook een hok waar nog ramen of een dak ontbreken en waar de binnenruimte wordt gedeeld met kippen. Er is veel armoede hier, dat kun je zo zien. We stoppen bij een iets grotere plaats om in een supermarktje wat te halen. We voelen ons erg blank hier. In de supermarkt is ook niet veel te koop, het merendeel van de koopwaar wordt aan de straat verkocht, waar zeer veel kleurrijke mensen lopen, zitten en liggen. Het zijn erg mooie mensen, we hopen dat het aantal scholen iets zegt over de verbetering van toekomst. Op het toilet hangt een pamflet dat vrouwen wijst op het recht van zelfstandigheid, op dit gebied is hier nog lange weg te gaan. We maken wat foto's en delen wat lollies uit, de kinderen zijn dolblij.