Swaziland

Vanuit Camp Shonga vertrekken we naar Swaziland. We zijn voorbereid op minimaal een uur oponthoud aan de grens, maar dat valt reuze mee: de 4 loketten met evenzoveel stempels worden binnen 10 minuten gepasseerd. We rijden Swaziland binnen, het bergachtige landschap doet Zwitsers aan, maar daar houdt elke overeenkomst ook op. Er loopt vee langs en op de weg, dus het is opletten geblazen en we moeten soms vol in de remmen. Wie ook langs de weg lopen zijn honderden kinderen op weg van school naar huis, kilometers in schooluniform onder de brandende zon en voorbijgeraasd door auto's. De wegen zijn goed,koning Mswati III heeft de infrastructuur en het onderwijs kennelijk goed op orde in zijn land.

De TomTom wijkt al vlug af van de papieren routebeschrijving en dat wreekt zich uiteindelijk als we onze bestemming naderen. We worden over een "weg" gestuurd die wederom een aanslag doet op de bodemplaat van onze Toyota doordat deze een paar keer in onzachte aanraking komt met het wegdek. Als de TomTom ons dan ook nog over het terrein van Cultural Centre Swaziland wil sturen, waar wij door de bewaker vriendelijk worden verzocht om te keren, snoeren wij TomTom de mond. Uiteindelijk bereiken we op eigen kracht onze lodge, midden in het Milwane Sanctuary natuurreservaat.

Op weg naar de receptie blijkt dat we niet de enige Nederlanders zijn. Er is een reisgezelschap van zo'n 30 landgenoten die de verdere middag en avond nadrukkelijk hun stempel drukken op de sfeer in het camp, niet echt waar wij naar op zoek zijn8.000 km van huis...

De volgende ochtend staan we, net zoals op de 2 voorgaande dagen, weer om 5 uur op, nu voor een ochtendwandeling van 2 uur met ranger Richard door het natuurgebied waarin het camp ligt. Na het Kruger-geweld van de afgelopen dagen is dit wat rustiger, maar het blijft heerlijk om in het ochtendgloren door de mooie natuur te lopen en veel dieren te spotten. Het toetje komt eigenlijk pas bij het ontbijt, als in de naastgelegen waterplas een krokodil ligt te zonnebaden en af en toe zijn bek wijd openspert, goed voor een paar mooie foto's. Na nog een cappuccino betekent dit ook meteen het einde van ons 1-daagse verblijf in het camp en maken we ons klaar voor de reis naar Hluhluwe (spreek uit "sjloe-sjloe-ie").

Onderweg naar de zuidgrens verandert het landschap niet, eigenlijk is het 1 grote lintbewouwing. De huizen zijn klein, soms rondavels, maar vaak ook een hok waar nog ramen of een dak ontbreken en waar de binnenruimte wordt gedeeld met kippen. Er is veel armoede hier, dat kun je zo zien. We stoppen bij een iets grotere plaats om in een supermarktje wat te halen. We voelen ons erg blank hier. In de supermarkt is ook niet veel te koop, het merendeel van de koopwaar wordt aan de straat verkocht, waar zeer veel kleurrijke mensen lopen, zitten en liggen. Het zijn erg mooie mensen, we hopen dat het aantal scholen iets zegt over de verbetering van toekomst. Op het toilet hangt een pamflet dat vrouwen wijst op het recht van zelfstandigheid, op dit gebied is hier nog lange weg te gaan. We maken wat foto's en delen wat lollies uit, de kinderen zijn dolblij.

De jacht

Vanochtend weer vroeg op, zoals gebruikelijk om 5.00 klaar maken voor de game-drive. We horen dat de beide dames nauwelijks geslapen hebben, bang voor slangen en andere dieren. Het franse stel isnog wel op honeymoon, ook vervelend als je dan alleen maar bang bent, de fransman kijkt ook een stuk minder vrolijk dan gisteren.

We rijden nu naar het westen en komen op een open vlakte waar we even uit de auto mogen en de zwarte neushoorn van vrij dichtbij kunnen bekijken. Tex weet precies hoe ver we mogen lopen. De zwarte neushoorn heeft inderdaad een smal bekkie als je daarvan kan spreken bij een neushoorn. Op de weg terug naar de Jeep vertelt Tex het een en ander over de verschillende uitwerpselen die op de grond liggen. Hij vertelt ons dat de impalakeutel alleen uit gras en bladeren bestaat, want dat is het enige dat de impala eet. We krijgen allemaal een keutel en moeten die doorbreken om te zien dat dat echt zo is. Dan vertelt hij dat ze in Zuid Afrika as kind spelletjes spelen met die keutels. Hij vraagt ons om achter een lijn te gaan staan en de keutel weg te spugen, wie het verste kan spugen heeft gewonnen. We laten de taak om de eer van het land te verdedigen over aan de mannen. En daar staat Wouter dan, midden in de bush een impalakeutel weg te spugen, hij doet dit wel heel goed want we winnen! Nederland gaat niet naar het EK voetbal, maar is wel kampioen impalakeutels spugen ;-)

We stappen weer in de auto en Tex hoort iets over de boordradio. Hij vraagt of we een surprise willen omdat het onze laatse gamedrive is. Nou die surprise is onvoorstelbaar! We rijden tussen het halfhoge gras en zien twee prachtige cheetahs, dit keer niet aan het slapen maar wat onrustig aan het lopen. Iets verderop staat een kudde impala's, ik denk dat de cheetahs zin hebben in broodje impala als ontbijt. Tex vertelt dat het twee teenagers zijn en dat de kudde dat weet, anders waren ze er al lang vandoor gegaan. De kans dat de jonge dieren de impala's vangen is vrij klein. Een cheetah kan versnellen van 0 naar 120 km/h in 4,5 seconden! Ineens gaan ze los, Tex er achteraan met de Jeep door de struiken, gras, hobbels etc. We kunnen de jacht live volgen, en zien dat de impala die iets buiten de groep stond gegrepen wordt. Hij wordt door de cheetahs bij de nek gepakt en verstikt, ze hebben niet zo'n grote tanden dat ze hem doodbijten. De adrenaline stroomt door het bloed van de cheetahs, van de toeschouwers en ook van de ranger. Wat een ervaring dit van zo dichtbij mee te maken, we zijn onderdeel van National Geographic zo lijkt het wel. Dan zien we gieren in de lucht cirkelen, niet een paar, maar tientallen. De cheetahs moeten snel eten, want de gieren zetten de aanval op hen in. Met velentegelijk maken ze steeds opnieuw een duikvlucht en proberen de cheetahs te verdrijven. Dat lukt na een poosje en zo wordt de prooi verdeeld, iedereen zijn deel. Na de gieren maken de hyena's het werk af, zij zijn de "vuilnismannen" van de bush.

Deze game-drive heeft 4 in plaats van 3 uur geduurd en we komen veel te laat voor het ontbijt. Na dit weer fatastisch verzorgde ontbijt op de veranda in de ochtendzon zit ons bezoek aan Camp Shonga erop. Tex en Norman brengen ons met de Jeep naar het main camp terug. Daar nemen we afscheid en ik laat een stukje van mijn hart hier achter.

Lekke band

Er zijn een duits en een frans stel aangekomen en samen met hen maken we de avond game-drive. Beide dames zijn een beetje bang in de bush en op alles voorbereid. oeps, ben ik te goed van vertrouwen? Ze hebben bij het verhuurbedrijf bijvoorbeeld gevraagd of er een reserveband in de auto ligt, aan zoiets denk ik niet eens.

Het is al onze derde game-drive en we zijn inmiddels ervaren. We genieten van de bush en de verhalen van Tex, wat is het toch fijn als mensen met zoveel bezieling hun vak uitoefenen. Hij is steeds 21 dagen op het camp en daarna 7 dagen thuis. Luisterend naar zijn verhalen over de bush komen we weer bij een leeuwenpaar. Tex vertelt dat de leeuwen drie dagen lang tochtig zijn en dat dit erg vermoeiend voor ze is. Het mannetje maakt alweer aanstalten voor een poging maar het vrouwtje gromt hem van zich af, ze heeft hoofdpijn denk ik :) Kort daarna komen we terecht in een enorme kudde buffels, de ondergaande zon schijnt over de buffels heen, dit lichtspel maakt het nog een tintje mooier. Ook leuk om te zien hoeveel vogels een lift krijgen!

We zien de gezichtsuitdrukking van Tex plotseling veranderen, hij zegt: horen jullie het ook, een lekke band. Wij denken nog dat hij een grapje maakt, maar hij draait de auto om en rijdt weg van de kudde. Dan horen wijhet ook: "sssssssssss" en leeg is de linker voorband. Daar staan we dan, midden in de bush, tussen de buffels en de leeuwen, ik heb me wel eens zekerder gevoeld. We moeten de Jeep uit en Tex en Stephan, de duitse man, vervangen in zeer snel tempo de band. De volgende keer dat weeen auto huren zullen we toch maar navragen of er een reserveband aanwezig is!

Ochtendsafari vanuit Camp Shonga

Nog voor de wekker worden we wakker, voor 5 uur dus, maar als je met de kippen op stok gaat heb je toch lang genoeg geslapen. Omdat de andere 2 stellen vanochtend vertrekken hebben we nu een prive-safari! Het is al licht maar nog fris, omdat de zon nog achter de horizon schuil gaat. Tex begint de rit rustig en het duurt even voordat we de eerste dieren zien, 2 zebra's en een jakhals. Snel daarna ziet Lique in het voorbijgaan iets in het gras liggen en nadat Tex een stukje achteruit gereden is blijken het 2 leeuwen te zijn! Het stel besluit iets verderop te gaan liggen, waardoor we mooie plaatjes kunnen schieten en wat Tex de gelegenheid geeft om de auto heel dicht bij de leeuwen te parkeren, we kunnenze bijna aaien! Inmiddels laat ook de zon zich zien waardoor het landschap prachtig schittert in het ochtendlicht, we voelen ons bevoorrecht dit mee te mogen maken.

Nadat we ons hebben kunnen losmaken van de leeuwen komen we talloze andere dieren tegen, vaak in groepen: giraffen, vlakvarks, impala's, koedoe's en uiteindelijk ook neushoorns, waaronder een paar kolossen, mooi van lelijkheid! Dan verder naar een plas met nijlpaarden, die hier zeekoeien genoemd worden. Die naam is veel beter,we zijn tenslotte niet bij de Nijl en de beesten loeien als koeien. Het lijkt wel of ze elkaar moppen aan het vertellen zijn, want het loeien lijkt regelmatig over te gaan in lachen, leuk om te horen en te zien!Tex serveert ons hiereen kopje koffie met een koekje, waarna we verder gaan voor het laatste stukje van deze ochtendsafari. Ook nu spotten we weer veel dieren, maar geen nieuwe hoogtepunten meer. Terug aangekomen bij Camp Shonga wacht ons een heerlijk ontbijt op het buitenterras, met pal tegenover ons 2 koedoe's die ons aandachtig bestuderen. Na het ontbijt tijd aan onszelf, lekker chillen op de veranda van onze tent, kamperen is best wel leuk op deze manier ;-)

van Hazyview naar Camp Shonga in Krugerpark

We verlaten Hazyview en maken ons op voor verblijf in Camp Shonga in Krugerpark.We besluiten de route dwars door het park te nemen, dat is wel wat langer maar we hebben vakantie en de tijd. Misschien dat we nog iets moois cadeau krijgen. Na een kwartiertje rijden zien we een paar auto's stil staan en wij sluiten aan, wat zien ze? Leeuwen!!! Een koppel aan de ene kant onder de srtuiken en aan de andere kant van de weg welpjes. Mijn hart gaat sneller kloppen, wat een verassing. Het leeuwenkoppel krijgen we wel op camera maar de welpjes liggen zo goed verstopt dat we dat beeld voor ons zelf houden :) We rijden door en komen bij Crocodile Bridge, draaien even de brug op en zien tientallen hippo's. Een stukje verder zien we aan de overkant van de rivier een kudde olifanten, zo geweldig mooi het zijn er echt tientallen, misschien wel 100! Een deel staat in het water te baden en de meerderheid van jong tot oud staat op de oever. Omdat de oever daar overgaat in een heuvel zien we ze nog beter staan, wat worden we verwend.Ik heb een glimlach op mijn gezicht die er de eerste paar dagen niet meer af gaat.

We wisselen van bijrijder en chauffeur en Lique rijdt het laatste stuk. We moeten nou toch echt een beetje doorrijden willen we enigszins op tijd aankomen. Het laatste stuk is echt off the road en dat in een Toyota Corolla met weinig PK's. De weg is echt smal en de rode aarde zit vol met stenen die tegen de bodemplaat van de auto aanslaan. Ik ben bang dat we dadelijk een doorkijkbodem hebben. Er staan langs de weggeen aanwijzingen meer, maar de GPS zegt dat we alsmaar rechtdoor moeten rijden, dat zullen we dan maar doen. En dan staan we in Camp Shonga, uit het niets zien we een klein camp van 5 tenten waar we een warm welkom krijgen van Norman. Hij zegt ons dat de GPS ons naar Camp Shonga heeft gebracht maar dat het maincamp de bestemming is waar we onze auto achter kunnen laten en moeten inchecken. Oh no, moeten weweer die weg op,Norman rijdt mee om ons de weg te wijzen. Hij zitachterin en vreest het ergste voor onze auto, die is veel te laag zegt hij en dat idee hadden wij ook. Hij leert ons hoe de ramps te nemen zodat we iets relaxter kunnen rijden en na 10 minuutjes zijn we op het main camp. Daar laten we de auto achter. Fijn dat hij eergisteren gewassen is, hij ziet er uit of we Parijs - Dakar gereden hebben. Tex, onze ranger voor de komende dagen, en Norman brengen ons terug en verzorgen een lekkere lunch. Het camp kan ik niet beschrijven, het is zo puur, mooi en stil. Ik word er bijna emotioneel van, te staan op de veranda en werkelijk niets te horen dan de geluiden van de natuur. Dit is Zuid-Afrika hier heb ik naar toe geleefd maar het overstijgt mijn verwachtingen. Op het kamp zijn nog twee andere stellen en samen met hen maken we de avondsafari. Een van de vrouwen wil cheetahs zien anders gaat ze niet naar huis, Tex vertelt dat hij daarvoor gaat zorgen. Ze zouden gezien zijn bij de grens met Mozambique in de heuvels. We rijden rustig rond en dan ineens hoort Tex via de boordradio dat ze naar ander gebied gegaan zijn. Hij racet als een formule 1 coureur door de bush, hij zegt dat het nu een Ferrari safari is. Eigenlijk mag hij het pad niet af, maar hij rijdt midden door bush en dan komen we bij drie jonge cheetahs, volgens Tex zijn ze een jaar of twee. Hij zet de motor uit en wij kijken naar de nu zo onschuldig uitziende katten, de snelste dieren op het land die met gemak100 km/h kunnen rennen. Hun vachten met mooie patronen zien er zo aaibaar uit. Na een poosje gaan we weer verder in normaal tempo, we keren terug naar oorspronkelijke plan en gaan genieten van de zonsondergang op de heuvels aan de grens van Mozambique. Daar kunnen we even uit de auto en blijkt er een lekker glaasje wijn en zuid-afrikaans tapa's aan boord te zijn. Terug op het Camp staat het diner voor ons klaar, de butternutsoup is weer lekker! Morgenvroeg om vijf uur zullen we worden gewekt de volgende safari start om half 6.

Panoramaroute

Ondanks dat er vandaag weer dikke wolken over Hazyview hangen gaan we toch de Panoramaroute rijden. Philip heeft positieve kijk op het leven en zegt, 30% kans op regen is 70% kans op geen regen! Daar gaan we voor. We draaien de snelweg op en mogen 120 km/u , ietwat snel als je ziet dat er kuddes ossen in berm staan te grazen die opeens kunnen besluiten dat het gras iaan andere kant van de weg toch sappiger is. Er is weinig verkeer op de weg dus we kunnen rustig aan doen. We starten daar waar de blyderivier samen komt met de treur en prachtige potholes in gesteente zijn uitgesleten. De weg naar de uitzichtpunten gaat over rotsen en doet me denken aan onze vakanties in de bergen, of zou dat komen door de temperatuur? Het is slechts elf graden, de afrikanen die de kraampjes met toeristische kraam bemannen dragen al mutsen bij 20 graden. Ze zijn nu in dikke dekens gewikkeld , de verkoop van hout en doeken zorgt ervoor dat ze bestaansmiddel hebben. Alleen vullen die beeldjes onze magen niet, we hebben honger maar er is niets te eten. Onderweg zien we afslag naar potluck restaurant, we volgen onverharde pad naar de rivier en komen uit bij het meest authentieke restaurant dat ik ooit gezien heb! Op hout staat een grote ketel waarop gekookt wordt en een olievat is omgebouwd tot vuurkorf. Superleuke sfeer en een erg lekkere lunch!

De laatste stop is Pilgrims Rest, een nederzetting waar vroeger de goudzoekers hun geluk zochten. We brengen een bezoek aan het kerkhof en zien dat eind 1800 veel schotten en engelsen hierheen gekomen zijn en veel van hen zijn niet ouder geworden dan een jaar of dertig. Hier leven ze nu alleen nog van het toerisme en dat merken we ook als we terugkomen bij de auto: die is gewassen. De knul die dat gedaan heeft het water moeten kopen zegt hij. Ach wat geeft het, de auto was ook erg vies Als dank krijgen we weer zo'n prachtige afrikaanse lach! Wat zijn het mooie vriendelijke mensen hier.

De eerste kennismaking met ZA!

Na een lange maar comfortabele vlucht staan we op afrikaans bodem, klaar voor het grote avontuur. We worden door afrikaanse knul naar avis gebracht waar onze huurauto klaar staat. Natuurlijk krijgt hij zijn fooi, we hebben de boekjes gelezen. Helaas voor hem hebben we alleen nog maar euro's maar dat is voor hem geen probleem. Ik geef hem vijf euro wat ik dik betaald vind voor 200 meter begeleiding, hij vraagt of ik geen briefje van 10 heb, ja daaaaag.

Auto gestart en hup het verkeer van Johannesburg in, doodeng die eerste kilometers, waar moet je kijken bij oversteken kruising en hoe neem je rotonde links om, wie heeft er nu voorrang en wat rijden ze hard. Maar het went snel en even buiten Joburg zitten we ontspannen in de auto en verbazen we ons over wat er allemaal over de snelweg loopt. Naast de weg staan huisjes waar bij ons nog geen vee in wordt gestald, the townships. In de buurt van die nederzettingen lopen mensen van de ene naar andere plaats die soms kilometers verder op is, over de vluchtstrook. in de weilanden en grasvlaktes liggen mensen uit te rusten onder een struik of boom. Het tempo is duidelijk laag. Steeds vaker zien we ook stalletjes, nou ja als je daarvan mag spreken als er vier stokken met paar kromme planken eroverheen zijn neergezet, waar iets

wordt verkocht. Soms zelfs gesprokkeld hout, bundeltje voor paar cent. Er zijn dus nog veel mensen die van heel weing moeten leven. Richting Nelspruit wordt het landschap steeds groener, meer heuvels en mooie vergezichten. Het is toch nog wel flink stuk rijden naar Hazyview, net voor dat het donker is geworden bereiken we onze lodge. Het is fris op terras en zwaarbewolkt. De eigenaren, Philip en Margi ontvangen ons heel vriendelijk en vertellen dat dit de eerste regendag is sinds maart!! Ja hoor, dat hebben we al in alle talen horen zeggen, regen daar hebben wij iets mee. Als ervaringsdeskundigen passen we ons plan aan, morgen nog een regendag dan geen panoramaoute maar op eigen gelegenheid Krugerpark in.

Vrijdagochtend zijn we al vroeg wakker en staat ons een lekker ontbijtje bij Philip en Margi te wachten. Ze vertellen ons waar we het beste heen kunnen gaan en zeggen dat het afwachten is wat je aan beesten te zien krijgt. Dat begrijpen we, maar hopen stiekum op een paar leuke ontmoetingen. Als we de parkgrens over gestoken zijn, zeggen we heel flauw tegen elkaar, gôh we zien nog niets. Nou de woorden waren nog niet uitgedoofd en daar midden op de weg een familie apen! Heel duidelijk te zien wie de leider is, hij richt zijn borst op maakt zich lang en kijkt zoals trotse mannetjes kijken. Na de eerste fotos rijden we door en staan drie minuten later voor een kudde impalas, rooibok zoals afrikanen zeggen. Prachtig elegante beesten die we nog heel heel veel gaan zien. Tevreden over zoveel moois in het begin zie ik, echt waar, in mijn ooghoek een luipaard! Arme Wouter hij wordt gedwongen om te stoppen, maar het is moeite waard. We zien een prachtig luipaard door blond gras lopen, heel even kijkt hij naar ons en draait dan zijn kop de andere kant op. Net te laat om hem heel mooi in beeld te hebben maar hij staat erop! Wat we daarna zien is niet te beschrijven, het ene dier na het andere eigenlijk te veel om op te noemen. Twee ontmoetingen zal ik nog beschrijven, de eerste is met nijlpaarden. In de rivier Sabi liggen er tientallen, we zien de oortjes boven het water uitkomen en horen het typische geluid. het zijn hele sociale dieren, ze liggen tegen elkaar aan spelen wat met elkaar en dobberen rond in het water, prachtig. Dan wordt het weer steeds minder en begint het te onweren en hard te regenen, we besluiten toch een zandpad te nemen en krijgen daar geen spijt van. Ineens staat er een enorme olifant in beeld, raampje open, we regenen helemaal nat maar wat zal dat. We rijden nu naast de olifant die steeds dichter bij auto komt en hebben het gevoel dat hij de weg over gaat steken, wat hij ook doet! Geweldig om te zien en wij rijden vlak achter hem. Opeens draait hij zijn logge lijf om en kijkt ons bestraffend aan, we zijn diep onder de indruk en rijden heel voorzichtig aan hem voorbij. Op weg naar de uitgang staat het ineens vast, we zien allemaal uit autos flitsen en kijken en ja hoor we zien het ook: een cheetah in de boom. Wat een dag, zoveel moois!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

wouter en lique